8.1.13

O libro dos reis




A min este ano os reis viñéronme por adiantado. O 2 de xaneiro presentouse "O libro dos Reis Magos",  libriño editado por Galaxia segundo unha iniciativa da Secretaría Xeral de Política Lingüística, que pretendía dar voz ás súas maxestades, en galego, para transmitirlles ós cativos a importancia de falar na nosa lingua. Vinteséis autoras escribimos discursos que os reis lerían nas cabalgatas, nos concellos e nos colexios. E a ilustradora Marina Seoane deulle cor ás letras cuns debuxos marabillosos.

Ata ahí o menos importante, o institucional. Obxectivos que moitas veces quedan en papel acartonado e acumulando pó nalgún almacén. Mais aló da tendencia política do actual goberno, e das súas (desgraciadamente) coñecidas políticas "a favor" da lingua, houbo moitas cousas que me levaron a aceptar o proxecto e escribir con ilusión. O libro dos Magos deume moito. 

En primeiro lugar, compartir páxinas con escritoras ás que admiro desde hai tempo: Lupe Gómez, Antía Otero, Rosa Aneiros,Yolanda Castaño, Dores Tembrás, Fina Casalderrey, Andrea Porto... e descubrir outras voces que me fixeron sorrir. 

En segundo lugar, escribir para que os nenos escriban, falen e vivan en galego. Ben sei que é o discurso de sempre, pero non por iso deixa de ser cada vez máis necesario. Os nenos son sementes. E hai que regalas ben para que a lingua floreza e siga dando sombra por moito tempo. Aínda non demos arrincado as malas herbas dos prexuízos, aínda seguimos cultivando a diglosia, así que cómpre fertilizar con forza e cavar todos xuntos para mellorar a terra. É unha mágoa que tendo unha lingua tan agarimosa haxa xente reacia a empregala porque, din, non serve para nada, é coñecemento inútil, non vai abrir ningunha porta. Podería estar falando disto durante horas, pero direi namais que as linguas non ocupan lugar, que son riqueza acumulada, que non son incompatibles (si, tranquilos que inda nos ha quedar espazo no cerebro pra aprender inglés) e que son motivo de orgullo. Para min é máis interesante unha persoa que domina varios idiomas que unha outra que se pecha nun só. Porque, se todos nos entenderamos nunha soa lingua (e se iso nos bastase) agora mesmo estariamos falando esperanto. Pero non. Será que as palabras propias nos definen, e será que todos no fondo buscamos iso, definirnos. 

E en terceiro lugar, poder escoitar a Víctor Freixanes foi todo un agasallo. O director xeral de Galaxia fíxolle a súa particular "carta ós reis" ás "maxestades" alí presentes. Manifestou que o galego debe deixar de ser motivo de discusión política, que xa abonda de espectáculo. De nada vale chapurrear galego no Parlamento se despois vas comprar o pan en castelán. Non se pode "pechar a lingua no gueto" nin educativo nin administrativo nin político. Tampouco permitir que estea "exposta ós prexuízos de dous ou tres señores: hai que devolverlla á xente, xa que a lingua deste país é dos que a falan (e dos que non, tamén)". Freixanes pediulle ós políticos que deixaran de colgarse medallas e fixeran "máis traballo de despacho" para arranxar as cousas, moitas veces unha chamada de teléfono e un pouco de humildade fan moito máis que un proxecto de lei. E por último chamou ó sentido común, confiando en que somos "totalmente capaces de poñernos dacordo" sobre unha controversia que antes non existía, cuxa problemática magnificamos nós (ou eles, máis ben). 

"Se somos galegos é por obra e gracia do idioma", dicía Castelao. Onte foi o 63 aniversario do seu pasamento. Xa que é difícil pedir que Castelao volva á vida, o que eu lle pido ós reis é que o galego non morra. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario