30.6.17

Soñar en 360°

Hoxe soñei que volvía a Praga, sete anos despois.



Situábame no centro da praza elíptica de Náměstí Míru, onde orixinalmente hai unha igrexa. E daba voltas coa mirada sobre o eixo do meu corpo para atopar o lugar onde unha vez vivín. Aquel edificio de fiestras amplísimas. Intentaba recoñecer as molduras da súa fachada neoclásica, agora convertida, ou iso parecía, en escaparate de oficinas. A decepción non chegou a tocarme porque había luz e tranvías e parques e imaxes do recordo desfilando en derredor.

Xirando no soño, fun feliz.

Esta mañá, prendín o ordenador coma unha autómata. Despois do tedio da bandexa de correo, algo fixo que lembrase Náměstí Míru. Un click máis adiante estaba en google maps buscando unha vista 360°. E velaí. Volvía estar dentro do soño. Por un momento, volvín ser feliz arrastrando cursor e mirada sobre os edificios, xogando a forzar a lembranza para afirmar: era este! non, este! a cada paso. Outra vez en Praga.

E despois, recordei. Alí, con man tremorosa e pulso inexperto, gravei isto. O meu primeiro videopoema viña contradicirme, non había rastro da igrexa de Ludmila do outro lado da fiestra.

Xa non lembro cal era o edificio onde vivía, e non consigo atopar referencia espacial algunha alén das imaxes gravadas nese domingo lagarto. Todo apunta a que non estaba na praza. Pero volver a Namesti Miru, aínda coa certeza do soño, foi todo un bálsamo.



P.D. Alí nese lugar que agora non localizo descubrín tamén isto. A indicible calma do Moldava de Smetana. Acompáñame sonando lonxe dende esta mañá ata o final deste texto.

No hay comentarios:

Publicar un comentario